Mijn mening:

Ik vind dat dit boek een goed boek is. Hoewel het in het begin wat langdradig is, krijg je later in het verhaal heel wat spanning. 

Ik persoonlijk lees liever fictie dan non-fictie, maar ondanks dat was het toch een mooi verhaal.

Ik lees ook graag over de oorlog en romans. Voor mensen die graag over oorlog en romans lezen is dit zékér een aanrader!

Literaire uitdaging:

nieuw einde aan het boek.

Toen Rosalie werd gevangen en op de dag van de executie kwam opeens een grote menigte van ouders waarvan de zoon of dochter ik de gevangenis zitten. Er werd hevig gestreden tussen de menigte en de cipiers. Sommige van de menigte en gevangenen hebben het niet gehaald door het geweld en de schietpartij. Ook Rosalie is in een gevecht geraakt en heeft een paar klappen geïncasseerd. Gelukkig kon ze rekenen op sterke tanden om de Duitse schoft die haar sloeg eens goed te bijten in de arm van de cipiers die haar hier bracht. Na een strijd om leven en dood waren er vele Duitse soldaten gesneuveld Uiteindelijk konden vele ontsnappen en ook Rosalie samen met haar Duitse vriend Fredrich ze verdwenen naar zet zuiden en begonnen. Daar een nieuw leven te beginnen maar toen merkte ze dat er iets mis was met de baby van haar. Na de geboorte merkte de dokter dat de baby een paar afwijkingen had, zo had het een 11de geen z'n had het verschillende hersen problemen. Opeens wist Rosalie hou het kwam. Ze herinnerde haar het gevecht met de cipier dat ze geklopt werd maar dat hield Rosalie en Fredrich er niet van om,een gelukkig leven opnieuwop te bouwen en een mooi gezin te worden ondertussen gingen ze samen met een aantal andere vluchtelingen naar het zuiden. Onderweg hadden ze een paar moeilijk heden maar die waren snel geregeld. Uiteindelijk zaten ze in Spanje en begonnen daar een nieuw leven met nieuwe namen dus toen was het een nieuwe familie met een moeder Evelien en een vader Hans samen met hun zoon Senne.

EINDE

Matthis Vercammen en Thibo Maes

mening

mijn mening,

ik lees normaal nooit of weinig boeken, maar dit vond ik echt super! Ik kon meeleven in het verhaal, er zit actie in. Van alle boeken die ik heb gelezen vond ik dit zeker het beste!

recensie

1914, de eerste wereldoorlog breekt uit. Rosalie werkt bij een rijke familie, waar ze de taak heeft om voor hun hond, Princesse te zorgen. Ze wordt verliefd op de Duitse jongen Friedrich die als bediende bij de familie naast haar werkt. Als de familie bij wie ze werkt naar Engeland vertrekt, beslist zij om samen met Princesse terug naar huis te gaan, maar daar is ze blijkbaar niet erg gewenst. Ze is helemaal vervreemd van haar familie en heeft vaak ruzie met de man die na 16 jaar niet haar echte vader bleek te zijn. Haar moeder zorgt ervoor dat ze kan gaan werken als gezelschapsdame bij Alexis, ze voelt haar daar helemaal thuis en zij en Alexis creëren een goede band met elkaar. Tot er op een dag een familielid van Alexis een plaatsje in huis zou innemen. Ze noemde Bérénice en eerst wil Rosalie er niets van weten. Bérénice werkt als arts, Rosalie raakte meer en meer geïnteresseerd. Ze begon Bérénice steeds vaker te helpen met haar werk als arts en ontdekte later dat ze in het ondergrondse verzet zat. Rosalie begon mee te werken in het hele gedoe. Het notarishuis werd toegewezen aan een jonge Duitse soldaat, niemand minder dan Friedrich. Béréenice merkt de genegenheid tussen de twee en maakt daar grondig gebruik van. Het ondergrondse verzet werkte allemaal nog uitstekend voor Rosalie, tot ze verklikt werd door iemand en ze in de gevangenis moet terwijl ze zwanger is van Friedrich zijn kind. Onverwacht komt ze vrij uit de gevangenis, maar ze wordt niet echt hartelijk ontvangen in haar dorp, dus beslist ze uit eigen bestwil om te verhuizen naar Antwerpen.
Het is een zeer goed boek, het is absoluut aan te raden. De manier waarop Karen Dierickx haar boeken soms een onverwachte wending geeft en er toch goed uitkomt. Zeker een onthouder!

deze foto past bij het boek omdat er word vertelt over een zeppelin die een bom loslaat.

 soldaten in de loopgraven
de trein waarop rosalie wegreed

friedrich,rosalie's grote liefde
princesse


 de klaproos,het teken van WO I

Interview Karen Dierickx

Wanneer en waar bent u geboren?

Ik ben geboren in Beveren-Waas op 6 februari 1975

Hoe oud was je toen je dacht: 'ik wil boeken schrijven'?

Al van toen ik 6 was. We lazen vroeger veel boekjes in het lager en ik schreef altijd super graag een vervolg.

Wat is volgens jou het mooiste aan schrijven?

Er zijn veel mooie aspecten aan schrijven.

Vóór het schrijven is dat het puzzelen: het verhaal bedenken, de verhaallijnen uitzetten, informatie bij elkaar zoeken ja, zelfs een beetje God spelen die een “nieuwe” wereld schept en daar personages in neerplant.

Tijdens het schrijven is er niks zo leuk dan als het verhaal zichzelf vertelt.

Na het schrijven is het moment waarop ik voor het eerst het boek in handen houd heel bijzonder. Wat begon als een vaag idee is dan een echt boek geworden, met een kaft en een cover en al die witte bladzijden die zijn gevuld met mijn woorden, die daar voor altijd zullen staan - wat meteen ook de reden is waarom ik mijn eigen boeken nooit lees.

Een ander mooi, maar ook wat angstig, moment zijn de ontmoetingen met lezers – zelfs als ze mijn boek niet zo mooi vonden!

Hoe lang werk je aan één boek?

Dat hangt er vanaf. Het is totaal verschillend over het nadenken van het boek en het effectief schrijven van een boek. Aan het boek 'Een teken van leven' heb ik in totaal vier jaar aan gewerkt. Ik werk door maar niet altijd, soms zit er een periode tussen van zeven maanden en soms werk ik maar één uur per dag. Ik twijfel nogal veel. De mooiste zomer van mijn leven is dan weer geschreven op vijf maanden tijd, aan het vervolg erop heb ik twee jaar gewerkt.

Waarom schrijf je verhalen of boeken die gebaseerd zijn op waargebeurde/historische feiten?

Ik heb niet genoeg fantasie om fantasieboeken te schrijven. Ik heb de werkelijkheid nodig.

Wanneer schrijf je het liefst?

Als mijn kinderen op school zijn, 's avonds in het weekend en soms als ik niet kan slapen 's nachts.

Naast mijn hoofdkussen ligt een notitiebloc en een pen om alle nachtelijke invallen te noteren. In elk geval heb ik rust en stilte nodig, niet enkel om me heen maar ook in mijn hoofd.

Is schrijven moeilijk?

Als het verhaal zichzelf vertelt, is schrijven zowat het heerlijkste wat je kunt doen. Maar soms is het knap lastig en gaat het moeizaam, bijvoorbeeld als een personage rebelleert tegen mijn plannen, zich niet zomaar iets laat opdringen. Dan kan het wel eens piekeren en zwoegen en tandenknarsen worden, tot ik uitroep: ‘Ik stop ermee, ik doe het nooit meer!’ Maar telkens begin ik opnieuw – ik kan het niet laten, en het verhaal dwingt me ertoe om verteld te worden: pas als het verteld is, laat het me los.

Wat vind je zelf je mooiste boek?

Het boek dat in mijn hoofd zit wat uiteindelijk op papier komt, is toch altijd net iets anders.

Welke boeken lees je zelf graag?

Ik heb altijd veel en graag gelezen. Mijn eerste favorieten waren vooral de boeken van Jan Terlouw, Thea Beckman (haar historische romans!) en Tonke Dragt: De zevensprong heb ik letterlijk stuk gelezen (mijn eigen exemplaar, niet het boek van de bib!). Later werd Oeroeg van Hella S. Haasse één van mijn lievelingsboeken; nog later verdiepte ik me in de wereldliteratuur. Nu probeer ik vooral mijn collega’s te volgen en “bij te blijven”.

Hoe begin je aan een verhaal/boek?

Alles begint met een idee of een vage verhaallijn. Daar blijf ik over nadenken, ik begin informatie bij elkaar te zoeken, het vage idee wordt gaandeweg concreter en krijgt vorm: personages worden geboren, verhaallijnen worden verder uitgewerkt. Als ik dat allemaal in mijn hoofd heb zitten, maak ik een schema, het verhaal van begin tot einde. Voor ik dus echt begin te schrijven, staat het verhaal min of meer vast – min of meer, zeg ik, want dikwijls word ik zelf nog verrast door een plotse wending in het verhaal - iets wat ik zelf niet had voorzien en soms heel ongelegen komt.

bron: 

http://karendierickx.wix.com/karendierickx#!gallery/czpa

met Marthe Vanden Berghe en Nel Vergaert

wat niemand weet

toen er de voorbije 2 jaren jeugdschrijvers voor ons werden uitgekozen, waren de boeken totaal niet wat ik versta onder goed. Ik dacht dat het dit jaar weer hetzelfde liedje zou zijn, maar nee. Ik vond het boek verbazend goed. 

In het begin is het een beetje verwarrend bijvoorbeeld als ze thuiskomt: we weten totaal niet wat er gebeurd is in het verleden en waarom ze het zo moeilijk vond om terug te keren.

Maar naargelang ik verderlas in het boek werd het steeds beter en beter.

Ook ben ik wel een fan van oorlogsverhalen, zeker als er ook echt een verhaal achter zit. Het boek speelt zich af uit het standpunt van Rosalie, een heel boeiend standpunt. Er werd tot in detail gezegd hoe ze zich voelde, hoe ze iets deed en hoe ze het meemaakte.

Ik zou het zeker aanraden aan anderen